Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Longum est enim ad omnia respondere, quae a te dicta sunt. Audax negotium, dicerem impudens, nisi hoc institutum postea translatum ad philosophos nostros esset. Quid, quod homines infima fortuna, nulla spe rerum gerendarum, opifices denique delectantur historia? Nondum autem explanatum satis, erat, quid maxime natura vellet. Duo Reges: constructio interrete. Nam si amitti vita beata potest, beata esse non potest. Naturales divitias dixit parabiles esse, quod parvo esset natura contenta. Et harum quidem rerum facilis est et expedita distinctio. In qua si nihil est praeter rationem, sit in una virtute finis bonorum; Non est ista, inquam, Piso, magna dissensio. Quippe: habes enim a rhetoribus; Ipse Epicurus fortasse redderet, ut Sextus Peducaeus, Sex. Antiquorum autem sententiam Antiochus noster mihi videtur persequi diligentissime, quam eandem Aristoteli fuisse et Polemonis docet. Graece donan, Latine voluptatem vocant. Qui enim voluptatem ipsam contemnunt, iis licet dicere se acupenserem maenae non anteponere. Aliud est enim poëtarum more verba fundere, aliud ea, quae dicas, ratione et arte distinguere. Negabat igitur ullam esse artem, quae ipsa a se proficisceretur; Non quaero, quid dicat, sed quid convenienter possit rationi et sententiae suae dicere. Licet hic rursus ea commemores, quae optimis verbis ab Epicuro de laude amicitiae dicta sunt. Si verbum sequimur, primum longius verbum praepositum quam bonum. Iubet igitur nos Pythius Apollo noscere nosmet ipsos. Atque haec ita iustitiae propria sunt, ut sint virtutum reliquarum communia. Sed existimo te, sicut nostrum Triarium, minus ab eo delectari, quod ista Platonis, Aristoteli, Theophrasti orationis ornamenta neglexerit. Ad quorum et cognitionem et usum iam corroborati natura ipsa praeeunte deducimur. Nam haec ipsa mihi erunt in promptu, quae modo audivi, nec ante aggrediar, quam te ab istis, quos dicis, instructum videro. Dicet pro me ipsa virtus nec dubitabit isti vestro beato M. Illo enim addito iuste fit recte factum, per se autem hoc ipsum reddere in officio ponitur. Quamquam non negatis nos intellegere quid sit voluptas, sed quid ille dicat. Fortasse id optimum, sed ubi illud: Plus semper voluptatis? Scripta sane et multa et polita, sed nescio quo pacto auctoritatem oratio non habet. Eamne rationem igitur sequere, qua tecum ipse et cum tuis utare, profiteri et in medium proferre non audeas? Similiter sensus, cum accessit ad naturam, tuetur illam quidem, sed etiam se tuetur; Utinam quidem dicerent alium alio beatiorem! Iam ruinas videres. Quis non odit sordidos, vanos, leves, futtiles? Quis est enim aut quotus quisque, cui, mora cum adpropinquet, non refugiat timido sanguen átque exalbescát metu? Sic est igitur locutus: Quantus ornatus in Peripateticorum disciplina sit satis est a me, ut brevissime potuit, paulo ante dictum. Idem etiam dolorem saepe perpetiuntur, ne, si id non faciant, incidant in maiorem. Nobis Heracleotes ille Dionysius flagitiose descivisse videtur a Stoicis propter oculorum dolorem. Quid affers, cur Thorius, cur Caius Postumius, cur omnium horum magister, Orata, non iucundissime vixerit? Ait enim se, si uratur, Quam hoc suave! dicturum. Habent enim et bene longam et satis litigiosam disputationem. Sed quid minus probandum quam esse aliquem beatum nec satis beatum? Quo studio cum satiari non possint, omnium ceterarum rerum obliti níhil abiectum, nihil humile cogitant; Non quaeritur autem quid naturae tuae consentaneum sit, sed quid disciplinae. Cuius similitudine perspecta in formarum specie ac dignitate transitum est ad honestatem dictorum atque factorum. Epicurus autem cum in prima commendatione voluptatem dixisset, si eam, quam Aristippus, idem tenere debuit ultimum bonorum, quod ille; Ex quo intellegitur officium medium quiddam esse, quod neque in bonis ponatur neque in contrariis. Cur fortior sit, si illud, quod tute concedis, asperum et vix ferendum putabit? Est igitur officium eius generis, quod nec in bonis ponatur nec in contrariis.