Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Manebit ergo amicitia tam diu, quam diu sequetur utilitas, et, si utilitas amicitiam constituet, tollet eadem. Portenta haec esse dicit, neque ea ratione ullo modo posse vivi; Hinc ceteri particulas arripere conati suam quisque videro voluit afferre sententiam. Age nunc isti doceant, vel tu potius quis enim ista melius? Hoc est dicere: Non reprehenderem asotos, si non essent asoti. Duo Reges: constructio interrete. Ad corpus diceres pertinere-, sed ea, quae dixi, ad corpusne refers? Praeclare Laelius, et recte sofñw, illudque vere: O Publi, o gurges, Galloni! es homo miser, inquit. Immo sit sane nihil melius, inquam-nondum enim id quaero-, num propterea idem voluptas est, quod, ut ita dicam, indolentia? Sin dicit obscurari quaedam nec apparere, quia valde parva sint, nos quoque concedimus; Si stante, hoc natura videlicet vult, salvam esse se, quod concedimus; Ab his oratores, ab his imperatores ac rerum publicarum principes extiterunt. Illum mallem levares, quo optimum atque humanissimum virum, Cn. Ergo instituto veterum, quo etiam Stoici utuntur, hinc capiamus exordium. Quod cum accidisset ut alter alterum necopinato videremus, surrexit statim. Eam stabilem appellas. Itaque ad tempus ad Pisonem omnes. Non autem hoc: igitur ne illud quidem. In his igitur partibus duabus nihil erat, quod Zeno commutare gestiret. At quanta conantur! Mundum hunc omnem oppidum esse nostrum! Incendi igitur eos, qui audiunt, vides. Quod enim dissolutum sit, id esse sine sensu, quod autem sine sensu sit, id nihil ad nos pertinere omnino. Suo genere perveniant ad extremum; Quod quidem iam fit etiam in Academia. Non dolere, inquam, istud quam vim habeat postea videro; Quae cum dixisset paulumque institisset, Quid est? Quasi vero, inquit, perpetua oratio rhetorum solum, non etiam philosophorum sit. Sin te auctoritas commovebat, nobisne omnibus et Platoni ipsi nescio quem illum anteponebas? Neque enim civitas in seditione beata esse potest nec in discordia dominorum domus; Quis, quaeso, illum negat et bonum virum et comem et humanum fuisse? Facit enim ille duo seiuncta ultima bonorum, quae ut essent vera, coniungi debuerunt; Non est enim vitium in oratione solum, sed etiam in moribus. Quid enim me prohiberet Epicureum esse, si probarem, quae ille diceret? Quae qui non vident, nihil umquam magnum ac cognitione dignum amaverunt. Cum sciret confestim esse moriendum eamque mortem ardentiore studio peteret, quam Epicurus voluptatem petendam putat. Nam qui valitudinem aestimatione aliqua dignam iudicamus neque eam tamen in bonis ponimus, idem censemus nullam esse tantam aestimationem, ut ea virtuti anteponatur. Qua ex cognitione facilior facta est investigatio rerum occultissimarum. Utinam quidem dicerent alium alio beatiorem! Iam ruinas videres. Si enim ita est, vide ne facinus facias, cum mori suadeas. Vos autem cum perspicuis dubia debeatis illustrare, dubiis perspicua conamini tollere. Sensus enim cuiusque et natura rerum atque ipsa veritas clamabat quodam modo non posse adduci, ut inter eas res, quas Zeno exaequaret, nihil interesset. Expressa vero in iis aetatibus, quae iam confirmatae sunt. Indicant pueri, in quibus ut in speculis natura cernitur. Quibus natura iure responderit non esse verum aliunde finem beate vivendi, a se principia rei gerendae peti; Tum Lucius: Mihi vero ista valde probata sunt, quod item fratri puto. Tamen aberramus a proposito, et, ne longius, prorsus, inquam, Piso, si ista mala sunt, placet. Nam si propter voluptatem, quae est ista laus, quae possit e macello peti? Cenasti in vita numquam bene, cum omnia in ista Consumis squilla atque acupensere cum decimano. An eum discere ea mavis, quae cum plane perdidiceriti nihil sciat? Etenim nec iustitia nec amicitia esse omnino poterunt, nisi ipsae per se expetuntur. Haec para/doca illi, nos admirabilia dicamus. Non ergo Epicurus ineruditus, sed ii indocti, qui, quae pueros non didicisse turpe est, ea putant usque ad senectutem esse discenda.