Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. De maximma autem re eodem modo, divina mente atque natura mundum universum et eius maxima partis administrari. Ita credo. Quid, si non modo utilitatem tibi nullam afferet, sed iacturae rei familiaris erunt faciendae, labores suscipiendi, adeundum vitae periculum? Duo Reges: constructio interrete. Conclusum est enim contra Cyrenaicos satis acute, nihil ad Epicurum. Quae est igitur causa istarum angustiarum? Tamen aberramus a proposito, et, ne longius, prorsus, inquam, Piso, si ista mala sunt, placet. Unum est sine dolore esse, alterum cum voluptate. Atqui iste locus est, Piso, tibi etiam atque etiam confirmandus, inquam; His singulis copiose responderi solet, sed quae perspicua sunt longa esse non debent. Epicurus autem cum in prima commendatione voluptatem dixisset, si eam, quam Aristippus, idem tenere debuit ultimum bonorum, quod ille; Quis est autem dignus nomine hominis, qui unum diem totum velit esse in genere isto voluptatis? Nam Metrodorum non puto ipsum professum, sed, cum appellaretur ab Epicuro, repudiare tantum beneficium noluisse; Quod autem in homine praestantissimum atque optimum est, id deseruit. Sin kakan malitiam dixisses, ad aliud nos unum certum vitium consuetudo Latina traduceret. Quoniam igitur, ut medicina valitudinis, navigationis gubernatio, sic vivendi ars est prudente, necesse est eam quoque ab aliqua re esse constitutam et profectam. Cuius ad naturam apta ratio vera illa et summa lex a philosophis dicitur. Eorum enim omnium multa praetermittentium, dum eligant aliquid, quod sequantur, quasi curta sententia; Cum autem negant ea quicquam ad beatam vitam pertinere, rursus naturam relinquunt. Quaesita enim virtus est, non quae relinqueret naturam, sed quae tueretur. Omnium enim rerum principia parva sunt, sed suis progressionibus usa augentur nec sine causa; Ista similia non sunt, Cato, in quibus quamvis multum processeris tamen illud in eadem causa est, a quo abesse velis, donec evaseris; Maximus dolor, inquit, brevis est. Nam si dicent ab illis has res esse tractatas, ne ipsos quidem Graecos est cur tam multos legant, quam legendi sunt. Nec vero intermittunt aut admirationem earum rerum, quae sunt ab antiquis repertae, aut investigationem novarum. Aderamus nos quidem adolescentes, sed multi amplissimi viri, quorum nemo censuit plus Fadiae dandum, quam posset ad eam lege Voconia pervenire. Quae cum magnifice primo dici viderentur, considerata minus probabantur. Verum esto: verbum ipsum voluptatis non habet dignitatem, nec nos fortasse intellegimus. Qui cum praetor quaestionem inter sicarios exercuisset, ita aperte cepit pecunias ob rem iudicandam, ut anno proximo P. Sunt etiam turpitudines plurimae, quae, nisi honestas natura plurimum valeat, cur non cadant in sapientem non est facile defendere. Claudii libidini, qui tum erat summo ne imperio, dederetur. Rapior illuc, revocat autem Antiochus, nec est praeterea, quem audiamus. Quae hic rei publicae vulnera inponebat, eadem ille sanabat. Sic igitur in homine perfectio ista in eo potissimum, quod est optimum, id est in virtute, laudatur. Quasi vero, inquit, perpetua oratio rhetorum solum, non etiam philosophorum sit. Virtutibus igitur rectissime mihi videris et ad consuetudinem nostrae orationis vitia posuisse contraria. Deinde disputat, quod cuiusque generis animantium statui deceat extremum. Atque hoc loco similitudines eas, quibus illi uti solent, dissimillimas proferebas. Adsint etiam formosi pueri, qui ministrent, respondeat his vestis, argentum, Corinthium, locus ipse, aedificium-hos ergo asotos bene quidem vivere aut beate numquam dixerim. Cur id non ita fit? Quibus natura iure responderit non esse verum aliunde finem beate vivendi, a se principia rei gerendae peti; Quarum cum una sit, qua mores conformari putantur, differo eam partem, quae quasi stirps ets huius quaestionis. Quo modo autem optimum, si bonum praeterea nullum est? Scientiam pollicentur, quam non erat mirum sapientiae cupido patria esse cariorem. Quid turpius quam sapientis vitam ex insipientium sermone pendere? Memini vero, inquam; Quae enim cupiditates a natura proficiscuntur, facile explentur sine ulla iniuria, quae autem inanes sunt, iis parendum non est. Sic exclusis sententiis reliquorum cum praeterea nulla esse possit, haec antiquorum valeat necesse est.