Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Te enim iudicem aequum puto, modo quae dicat ille bene noris. Itaque nostrum est-quod nostrum dico, artis est-ad ea principia, quae accepimus. Licet hic rursus ea commemores, quae optimis verbis ab Epicuro de laude amicitiae dicta sunt. Nemo nostrum istius generis asotos iucunde putat vivere. Itaque, ne si iucundissimis quidem nos somniis usuros putemus, Endymionis somnum nobis velimus dari, idque si accidat, mortis instar putemus. Quicquid porro animo cernimus, id omne oritur a sensibus; Duo Reges: constructio interrete. Aufidio, praetorio, erudito homine, oculis capto, saepe audiebam, cum se lucis magis quam utilitatis desiderio moveri diceret. Est igitur officium eius generis, quod nec in bonis ponatur nec in contrariis. Cum sciret confestim esse moriendum eamque mortem ardentiore studio peteret, quam Epicurus voluptatem petendam putat. At quanta conantur! Mundum hunc omnem oppidum esse nostrum! Incendi igitur eos, qui audiunt, vides. Ita similis erit ei finis boni, atque antea fuerat, neque idem tamen; Nam haec ipsa mihi erunt in promptu, quae modo audivi, nec ante aggrediar, quam te ab istis, quos dicis, instructum videro. Nam si dicent ab illis has res esse tractatas, ne ipsos quidem Graecos est cur tam multos legant, quam legendi sunt. Idem etiam dolorem saepe perpetiuntur, ne, si id non faciant, incidant in maiorem. Duarum enim vitarum nobis erunt instituta capienda. Age nunc isti doceant, vel tu potius quis enim ista melius? Nullum inveniri verbum potest quod magis idem declaret Latine, quod Graece, quam declarat voluptas. Ut optime, secundum naturam affectum esse possit. Materiam vero rerum et copiam apud hos exilem, apud illos uberrimam reperiemus. Sin autem est in ea, quod quidam volunt, nihil impedit hanc nostram comprehensionem summi boni. Facit enim ille duo seiuncta ultima bonorum, quae ut essent vera, coniungi debuerunt; Istam voluptatem perpetuam quis potest praestare sapienti? Polemoni et iam ante Aristoteli ea prima visa sunt, quae paulo ante dixi. Atque his de rebus et splendida est eorum et illustris oratio. Qui bonum omne in virtute ponit, is potest dicere perfici beatam vitam perfectione virtutis; Quid affers, cur Thorius, cur Caius Postumius, cur omnium horum magister, Orata, non iucundissime vixerit? Quod cum ille dixisset et satis disputatum videretur, in oppidum ad Pomponium perreximus omnes. Cuius ad naturam apta ratio vera illa et summa lex a philosophis dicitur. Sit hoc ultimum bonorum, quod nunc a me defenditur; Quid in isto egregio tuo officio et tanta fide-sic enim existimo-ad corpus refers? At iam decimum annum in spelunca iacet. Ad corpus diceres pertinere-, sed ea, quae dixi, ad corpusne refers? Apparet statim, quae sint officia, quae actiones. His similes sunt omnes, qui virtuti student levantur vitiis, levantur erroribus, nisi forte censes Ti. His enim rebus detractis negat se reperire in asotorum vita quod reprehendat. Ex quo intellegitur officium medium quiddam esse, quod neque in bonis ponatur neque in contrariis. Iam contemni non poteris. Mihi, inquam, qui te id ipsum rogavi? Ita ne hoc quidem modo paria peccata sunt. Ne in odium veniam, si amicum destitero tueri. Sin kakan malitiam dixisses, ad aliud nos unum certum vitium consuetudo Latina traduceret. Quem Tiberina descensio festo illo die tanto gaudio affecit, quanto L. Color egregius, integra valitudo, summa gratia, vita denique conferta voluptatum omnium varietate. Re mihi non aeque satisfacit, et quidem locis pluribus. Tum, Quintus et Pomponius cum idem se velle dixissent, Piso exorsus est. Quis enim redargueret? Nonne videmus quanta perturbatio rerum omnium consequatur, quanta confusio? Nec tamen ullo modo summum pecudis bonum et hominis idem mihi videri potest. Non dolere, inquam, istud quam vim habeat postea videro; Amicitiam autem adhibendam esse censent, quia sit ex eo genere, quae prosunt. Tantus est igitur innatus in nobis cognitionis amor et scientiae, ut nemo dubitare possit quin ad eas res hominum natura nullo emolumento invitata rapiatur. Primum enim, si vera sunt ea, quorum recordatione te gaudere dicis, hoc est, si vera sunt tua scripta et inventa, gaudere non potes. Atque hoc loco similitudines eas, quibus illi uti solent, dissimillimas proferebas.